_beni buralarda bırakma anne…
seninle oraları istiyorum ben
_oraları…

hani, acele sabaha dönen gecelerde
yusufçuk bile
kuş uykusundayken daha
hani, dirgene-tırmığa dayanmış
o ince, o dişi tay gibi bedeninle
yegin mi yegin düşüp yokuşuna
gün doğuşunda
hani sana, “bu kız hiç uyumaz mı” dedikleri kadar başına ilk senin ulaştığın yaylalar…

_oralar anne…

hani, kuru tahtalara serili
cecim üstüne doğurduğunda beni
sis altındaymış ya on gündür...

_oralar…

hani, daha kundakta, kojorda
Cahide Abla’nın kucağından
dereye firariyken
beni bir şeker dalının tuttuğunu
babamdan sakladığın,

hani, rüzgârlı gecelerde
ocağın üstündeki duman açıklığından
silme yıldız kaynaşan gökyüzüne
ve yanık sesi derinden gelen
Sarzepli Çoban Kadir’in türküsüne
kaptırmışken kendini,
“vare kre” diye başlayıp biten sözlerini
anlamayışına içerleyip,
vazgeçip,
çatıdaki pırpıranın tıkırtısına
kulak kesildiğin...

hani, her şırat kazanında,
her gorcoloda bir ömür bıraktığın
ve karpuz kabuklarını ahırın ardına atmanın,
ve kojorun başında oturuken
derelerde görünen karartının
kocan olmasını umarak bakmanın,
en çok sana yakıştığı yaylalar...

_oralar işte anne…

genç Efruz’un gücüne işaret,
sana bir soru işaretine dönmüş kamburundan
her sarıldığımda
bastırıp başımı göğsüne,
her kalp atışında
oralara hasretinin bin sayfalık romanını okutur,
sonra uzaklaştırıp kendinden
ihtimal vermeyen gözlerle bakarak gözlerime,
“oralar öldüüüüü, öldü oğul“
derdin ya bana…

yazamazdım biliyorsun,
söz de biterdi anne…
sen...
sen gittin oralara,
ben
kal-
dım
bu-
ra-
lar-
da

beni buralarda bırakma anne...

söz sana...
söz, yine tutacağım eteklerinden
ama ağlamam bu sefer,
bu sefer beyaz mısır unundan
içili kete yapmadın diye ağlarsam,
oğlun olmayayım...
söz anne.

kaç zamandır bakıyorum...
avucunda diğer elinin işaret parmağı
her dalışında oralara,
sarı başaklı negolara kesmiş bayırlardan
belki ceyran, belki ben;
birimizden birimiz, belki ikimiz birden
geliriz diye bekler gibisin.
çağır anne, bu sefer dayanamam çağır...
yankılanan sesine
ceyranla geleceğim bu sefer

morbetlik ölmedi anne.

“ Nevzat Çelik’e övgüm ve büyük saygımla. ”


Cüneyt Özyer
Anneme Mektuplar
Nisan 2006, Yenimahalle

< ÖNCEKİ | KURUCUYA DÖN | SONRAKİ >